Historia krótkofalarstwa
W ciągu swojej historii amatorskie radio wniosło znaczący wkład w rozwój takich nauk, jak projektowanie, przemysł i usługi socjalne. Ekonomiczne i społeczne korzyści wyniesione z badań operatorów amatorskich radiostacji stworzyły nowe gałęzie przemysłu, spowodowały finansowe oszczędności, przyczyniły się do łączenia narodów i uratowania wielu ludzkich istnień. Narodziny radia amatorskiego, i radia w ogólnym znaczeniu, łączą się z eksperymentami Guglielmo Marconiego, który między 1895 a 1899 drogą radiową wysłał wiadomość na drugą stronę kanału La Manche i po raz pierwszy nadał audycję przez Atlantyk w 1902. Marconi nie jest jedynym pretendentem do tytułu odkrywcy radia, ponieważ niektóre części radia, takie, jak cewka zostały zaprojektowane przez Nikolę Teslę i Aleksandra Popowa.
W czasie następnych eksperymentów Marconiego (1900-1908) wiele ludzi na całym świecie zaczęło eksperymentować z radiem. Łączności były prowadzone za pomocą Alfabetu Morse'a przy użycie przerwy generowanej przez nadajnik iskrowy. Ci pierwsi amatorscy radiooperatorzy stworzyli podwaliny współczesnego międzynarodowego i amatorskiego radia.
Po zatonięciu Titanica stało się oczywiste, że potrzebne są przepisy regulujące komunikację bezprzewodową. W 1912 roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę radiową, która miała ograniczyć pasma dla krótkofalowców do długości fal krótszych niż 200 metrów (powyżej 1500 kHz). Częstotliwości te w tamtych czasach były uważane za nieprzydatne i liczba hobbystów radiowych znacznie spadła.
Między 1927-28 w Waszyngtonie odbyła się Międzynarodowa konferencja radiotelegraficzna. Ustalono na niej, że pasmami radioamatorskimi będą fale radiowe o długości 80 m, 40 m, 20 m i 10 m. Oprócz bandplanu zostały przyjęte przedrostki (tzw. prefiksy) przed znakami wywoławczymi.
W 1961 roku wystartował pierwszy amatorski satelita OSCAR 1, który był pierwszym z cyklu radioamatorskich satelitów konstruowanych na całym świecie.
W 1979 w Genewie odbyła się Światowa Administracyjna Konferencja Radiowa (WARC). Wśród wielu dyskutowanych tematów na tym spotkaniu zapadła decyzja o przydzieleniu radioamatorom trzech nowych pasm 30 m, 17 m i 12 m.
W latach 80. XX wieku krótkofalowcy stworzyli system automatycznego przekazu i radiową transmisję cyfrowych pakietów zwaną Packet Radio. Ów skomputeryzowany system z powodzeniem został użyty do przekazywania komunikatów podczas katastrof.
Do 2003 r. (w Polsce do stycznia 2009) radioamatorzy-krótkofalowcy ubiegający się o niektóre rodzaje licencje nadawców musieli podczas egzaminów wykazać się znajomością nadawania i odbioru znaków alfabetu Morse'a. Światowa Konferencja Radiokomunikacyjna (WRC) na spotkaniu w Genewie w 2003 zdecydowała, że znajomość telegrafii nie jest już wymagana do otrzymania uprawnień licencji radiooperatora w służbie amatorskiej przy ubieganiu się o zezwolenie w zakresach fal krótkich (egzaminy na uzyskanie uprawnień do nadawania w amatorskich zakresach fal ultrakrótkich nie obejmowały wymogu znajomości telegrafii). Oznacza to, że komisje egzaminacyjne nie wymagają znajomości alfabetu Morse'a, ale jak to dzieje się w wielu krajach, nadal mogą to czynić.
Według definicji ITU krótkofalarstwo jest służbą radiokomunikacyjną mającą na celu samokształcenie, wzajemną łączność i studia techniczne, amatorów z licencjami, zainteresowanych techniką radiową jedynie dla celów osobistych bez korzyści materialnych. Bardzo niemile widziana jest wszelkiego rodzaju propaganda komercyjna, polityczna i religijna, a także przekazywanie informacji niezwiązanych z zainteresowaniami osób bezpośrednio prowadzących konwersacje. Przy prowadzeniu łączności powinno unikać się dyskusji na te tematy. W wielu krajach, m.in. w Polsce, nagminnie organizuje się tzw. "stacje okolicznościowe" z okazji wydarzeń historycznych, politycznych, religijnych lub reklamujące działalność ekonomiczną przedsiębiorstw, instytucji lub fundacji. Nierzadko organizatorzy takich "stacji okolicznościowych" otrzymują wsparcie finansowe od sponsorów.
